Plotselinge groeifase

[Chocola]

Hoi,

Misschien hebben sommigen van jullie mijn topic 'Iemand zien' al gelezen, en met mij meegedacht. Dat vond ik hartstikke fijn, en ik heb nu weer een beetje hulp nodig. Ik bevind me middenin iets heel moeilijks.
Omdat mijn 'spirituele begeleider' mij vertelde dat de man die ik steeds in mijn geestesoog zie, wellicht mijn tweelingziel is, ben ik op dat onderwerp gaan zoeken; en wat ik vond, past heel erg bij wat ik ervaar.
Ik zal beginnen met hoe ik mijn tweelingziel momenteel ervaar. Ik zie hem als ik mijn ogen sluit, maar ook als ik die open heb. Hij komt in mijn dromen en als ik aan hem denk, verschijnt hij soms; ik kan hem dus 'roepen'. Af en toe denk ik dat hij een soort helpende geest is in plaats van een levende mens, want hij is er wel erg vaak. Maar zijn uiterlijk is dynamisch (steeds andere kleren, soms gaat hij naar de kapper of is zijn baard opeens weg), en ik heb het gevoel dat hij leeft, en ergens rondloopt.
Als ik hem zie, voel ik een onbeschrijfelijke verbondenheid en liefde. Ik wil hem helpen, ik wil dat hij gelukkig en ik wil dat hij bloeit zoals hij is. Het gevoel is prettig, en komt zeker niet voort uit hysterie of iets dergelijks.
Nu las ik, dat vóór jij je tweelingziel mag ontmoeten, er meestal mensen op jouw pad komen die jou helpen en sterker maken. Voor mij is die grote hulp mijn broer, die twee weken geleden onverwacht naar Nederland kwam. Ik vertrouw mijn broer volledig; ik heb hem meteen over mijn visioenen verteld, en hij neemt mij heel serieus. Hij zegt: 'Geef me zo veel mogelijk informatie, dan kan ik je helpen.'
Wat ik ook las, is dat vlak ná de eerste ontmoeting oude trauma's in een versneld tempo worden verwerkt. Ik heb heel veel vervelende dingen meegemaakt, en mijn lichaam is het grootste deel van de tijd helemaal verstijfd van angst. Het leek alsof ik nooit meer van de pijn af zou komen. Maar... sinds een paar weken komt alles opeens naar boven. Ik heb mijn pijn, geluk en woede een gezicht gegeven door ze op de muur te schilderen en ze op te schrijven, en heb heel veel over mezelf geleerd. Op sommige momenten voelde ik me volmaakt gelukkig en kon ik de hele wereld aan. Op andere momenten - die veel vaker kwamen - wilde ik stoppen met leven omdat mijn gevoelens te intens waren, en deed ik mezelf pijn. (Snijden, krabben, slaan.)
Ik zit nog steeds in dit proces; het is ontzettend eng en vermoeiend, maar nu het eenmaal op gang is gezet, kan ik niet meer stoppen. En ik heb een vermoeden dat alles uiteindelijk goed zal komen, als ik maar volhoud. De oude trauma's lossen langzaam maar zeker, en met heel veel pijn, op.
Maar ben ik mijn tweelingziel, mijn maatje dat ik zie in mijn dromen en wiens stem ik soms meen te horen, dan lijfelijk tegengekomen? Een andere verklaring voor deze plotse, intense groeifase kan ik niet verzinnen.
Ik bén iemand tegengekomen die heel veel op hem lijkt, toen ik mijn puppy uitliet. Vanuit de verte dacht ik hem te herkennen. (Kun je je voorstellen hoe ik schrok?) Hij had dezelfde gezichtsvorm, dezelfde wenkbrauwen; ik had erg het gevoel dat hij het was, en voelde me euforisch toen ik langs was gelopen.
Maar ik weet niet zeker of hij het écht was - ik heb hem namelijk niet in de ogen gekeken.
Wat denken jullie?

Lieve groetjes van Chocola

 

[gouwepeer]

Hoi,
Maar ik weet niet zeker of hij het écht was - ik heb hem namelijk niet in de ogen gekeken.

Vertrouw hierbij op jouw gevoel. Heb je verder een reactie van hem waargenomen?

 

[Chocola]

Dank je voor je snelle reactie

Na die korte onmoeting, nam het aantal beelden erg toe.
Ik vind vertrouwen op mijn gevoel, mijn intuïtie, trouwens erg moeilijk! Ik heb pas net geleerd dat het beter voor mij is om naar mijn hart te luisteren in plaats van mijn hoofd.

 

[Silver]

Over het algemeen kan je zeggen, dat als je iets heel erg graag wilt, maar het nog niet binnen je mogelijkheden ligt, dat je je dan zo goed mogelijk moet voorbereiden, opdat je er klaar voor bent op het moment dat die mogelijkheden zich wel voordoen
Dus in jouw geval zou ik willen zeggen; Ga vol vertrouwen door met het verwerken van je oude pijn. En houdt verder je oren en ogen goed open voor je moment suprème.

 

[Chocola]

Even een update...
Hij verschijnt nu zo vaak dat ik er bang van word. Ik heb net weer een paniekaanval gehad, en terwijl ik zo huil, kijkt hij heel verdrietig. Ik begrijp het gewoon niet.
Ik krijg steeds een beeld binnen van mezelf in een witte jurk en met heel lang haar. Toen ik dat aan mijn moeder vertelde moest die alleen maar lachen.
Sorry als ik raar ben of zo, maar ik raak zo in paniek, ik snap het allemaal niet meer.

 

[Silver]

Heb je misschien contact met een vorig leven?

 

[Chocola]

Nou, ik denk dat het beeld van mezelf een soort toekomstvisioen is. Mijn moeder krijgt ook weleens een beeld binnen van mij met heel lang haar; blijkbaar zal ik besluiten het zo lang te laten groeien?
Ik word ook weleens aangekeken door mezelf, heel gek. En toen ik net ging wandelen, had ik het gevoel dat de witte-jurk-Chocola achter mij liep.

 

[Chocola]

Zou ik 'Jan' (zo noemt mijn broer hem ) iets kunnen vragen? En zo ja, hoe dan? Ik zou zo graag eens met hem willen praten.
Heeft iemand ervaring met telepathie? (Sommigen zeggen dat telepathie een verzinsel is, maar dat denk ik niet.)

 

[Silver]

Ja, natuurlijk kan je dat doen, maar ik dek eigenlijk dat je het op dit moment al zo moeilijk hebt met je openheid, dat je het jezelf niet nog moeilijker zou moeten maken. Maar ja, je kan het doen.

 

[Chocola]

Hoor je dan een stem in je hoofd?

 

[Muriel]

Mijn ervaring is ook dat als je ergens mee bezig bent in je hoofd, je meer van hetzelfde ziet. Alles is verbonden.
Ik heb een prachtige ketting in Frankrijk gekocht, had hem nog nooit gezien in mijn omgeving, nog nooit op internet tegengekomen, en opeens deze week heeft iemand in mijn omgeving hem ook , met precies datzelfde symbool.
Als ik denk aan mijn Gids uit India, tref ik bijvoorbeeld ineens allerlei Indische gebruiken op mijn pad, leer ik meer nieuwe mensen van dezelfde oorsprong kennen. Terwijl als ik ergens anders erg in mijn hoofd mee bezig ben ik dat weer tref. Alles is verbonden. Ik kan me goed voorstellen dat wanneer jij erg aan die persoon denkt, je opeens meerdere mensen treft met een zelfde soort uiterlijk. Alsof je het als een magneet aantrekt. Toen er een vriendin van me was overleden, en ik dacht veel aan haar, kwam ik ook allemaal mensen tegen die me aan haar deden denken met hetzelfde soort uiterlijk, en soms dacht ik dan verrek ze zit ineens op dat terras daar, om vervolgens te denken oh nee ze is er niet meer.
Ik geloof erin dat onze gedachten en wat in ons leeft aantrekken in veel gevallen.

 

[Rainbow]

Ik hoor nooit een stem maar krijg een soort imprints, energetische indrukken. Ik zou eigenlijk niet kunnen omschrijven wat dat precies is. Ik weet ook niet hoe dat bij anderen is, misschien krijgen anderen wel een stem te horen. Ik heb ook wel het gevoel dat wanneer ik me alleen zou richten op een stem dat ik dan niet meer oprecht opensta voor communicatie. Want dan bepaal ik hoe dit de informatie moet binnenkomen en sluit wegen af. Echt openstaan voor communicatie betekent open blijven over de manier waarop dit gebeurd, althans voor mij.

Ik ben trouwens ook in versneld tempo bezig met het opruimen van oud zeer. Zelf denk ik dat de zeven retrograde planten van dit moment daar iets mee te maken hebben. Die zorgen namelijk voor naar binnen gekeerde energie. En zeven is heel veel, normaal zijn het er maximaal vijf (en dat is al veel) en dan gecombineerde met de eclipsen van de afgelopen periode.. maakt het allemaal net even wat heftiger.

Ik denk ook dat hetgeen je aandacht geeft, dat groeit. Wat Muriel aangeeft. Daarom trek je meer van hetzelfde aan. Vind je het niet te heftig allemaal? Het verwerken van trauma's en het onderzoeken van het paranormale stuk? Ik zou van minder van het padje gaan denk ik. Ik snap de aantrekkingskracht want ik heb tijdens het verwerken van trauma's ook veel steun ontleend aan het spirituele maar ik wil je ook meegeven dat je het weer kunt stoppen als het je wankel maakt. Probeer niet teveel tegelijk te doen, je doet met het verwerken namelijk al heel erg veel!

 

[Chocola]

Dank jullie wel Muriel en Rainbow.

 

[zonneschijn]

Hoi Chocola

We zijn allemaal nog in volle groei en bezig met het verwerken van oud zeer. Wat ik bij jouw voel is dat je opzoek bent naar bevestiging. Weet dat wat jij ziet en voelt jouw waarheid is en dat is prima. Probeer een beetje van het leven te genieten en je angst los te laten. Ik krijg het ook een beetje benauwd als ik op je energie invoel. Je bent heel enthousiast omdat je van alles voelt en dan ga je in volle gas voorruit. Weet dat alles voor jouw op het juiste moment zal komen en alle puzzelstukjes in elkaar zullen vallen.
De persoon die je ziet kan een hulpgids zijn. Maar het kan ook jouw tweelingziel zijn die jouw helpt. Mogelijk is deze persoon op aarde of aan gene zijde. Wij zijn in staat om zo veel dingen te doen met onze gedachten. Wij beseffen vaak niet dat het onmogelijke toch ook echt mogelijk is. Je kan door jouw gedachten en focus opeens die energie in anderen zien. Daar is opzich niks mis mee zolang alles maar zuiver en liefdevol aanvoelt.
Het komt wel goed. En het is ook goed zoals het nu is. Wetende dat overal waar jij ook bent jouw gidsen en ' tweelingziel ' er altijd voor je zal zijn. Je mag en kan altijd om hulp vragen. Dat is wat ze jouw ook willen geven.

Liefs zonneschijn

 

[Chocola]

Dank je wel Zonneschijn. Dat zeg je mooi.

 

[Chocola]

Ik ben inderdaad heel angstig in het dagelijks leven, ik vind het heel lastig om van het leven te genieten. Maar de angst vervormt geloof ik niet mijn 'waarnemingen'.

 

[zonneschijn]

Hoi Chocola ,

Je angst vervormt niet je waarnemingen maar beinvloed ze wel. We kennen allemaal angst. En angst is ook heel natuurlijk het zorgt ervoor dat we altijd intuitief actief blijven. Maar angst zorgt ook voor blokkades. En het is iets om je er absoluut niet voor te schamen. Het is er gewoon en zegt iets over waar je op dit moment staat in het leven. Na donker komt licht en na regen komt zonneschijn. Die angst ervaar je momenteel maar over een paar jaar zal je terugkijken met het besef dat die angst jouw heeft geholpen om op het punt te komen waar je op dat moment zal staan.
Hoe komt het dat je bang bent geworden voor bepaalde dingen ?
Ik geloof zeer zeker dat jij ook heel moedig bent alleen is die moed naar je tenen gezakt lijkt wel.

Alles heeft tijd nodig om bewuster te worden.

Komt uiteindelijk echt goed.

Zonneschijn

 

[Chocola]

Wauw, het is alsof jij mij kent, Zonneschijn...
Iemand heeft mij eens een 'label' opgeplakt, en dat vond ik zo, zo erg. Vroeger werd dat namelijk ook al bij mij gedaan. Niemand keek meer naar wie ik was.
Nu ben ik heel bang om weer in een hokje gestopt te worden, om minderwaardig te zijn, om iemand te worden die ik niet wil zijn. Ik heb hier zo veel angst van dat ik mezelf krab en sla en dat ik kalmerende medicijnen nodig heb. Mijn hoofd gaat intussen compleet met mij aan de haal, ik zie niet helder meer. In de spiegel kijken is voor mij een grote opgave.
Intussen vraag ik hulp aan 'Jan', maar die kijkt kwaad en 'zegt' dat ik niet zo moet gillen... Ik weet het allemaal niet meer, vanochtend stond ik met een keukenmes tegen mijn pols maar ik durfde niet.
Sorry, het is misschien te persoonlijk voor op een forum als dit, maar ik ben radeloos.

 

[Rainbow]

Wat heftig Chocola, ik schrik er wel van ja. Vind het heel naar voor je dat je je zo voelt.
Ik zou voorlopig even alleen contact maken met je hogere zelf en even niet met andere zaken tot de destructieve gevoelens verdwenen zijn.
Je hogere zelf zou nooit kwaad op je worden of je veroordelen en heeft altijd geduld met je.
Je hogere zelf kan je helpen wanneer je zelf even te emotioneel bent.

Als je echt in nood bent kun je het beste een hulpverlener bellen, hier op het forum kunnen we te weinig voor je doen vrees ik.
Ik snap je angst voor een sticker, veroordelingen en hokjes maar die zijn vaak maar tijdelijk. Zolang jij aan je trauma's werkt en verwerkt en leert jezelf te ondersteunen kom je daar ook weer vanaf. En er zijn maar weinig mensen die die labels uberhaupt te weten komen. Alleen je huisarts en je behandelaar. Ik weet dat de aardse werkelijkheid soms hard is en er ook veel nadelen kleven aan de labels maar zolang jij jezelf blijft kan zo'n label nooit bepalen wie jij bent. De meeste behandelaars begrijpen dat zo'n label vervelend kan zijn, daar kun je gerust over praten. Tegenwoordig is zo'n label alleen wel nodig indien je beroep wilt doen op verzekerde psychologische ondersteuning. Daar hebben alle mensen mee te maken die die zorg ontvangen, je bent echt niet de enige. Maar laat het je niet weerhouden om steun te zoeken, het is maar een label. Een oppervlakkig iets meer niet.

 

[Silver]

Hoi Chocola. Je gaat echt wel door een hele heftige en tumultueuze tijd. Wat vervelend voor je.

Iemand heeft mij eens een 'label' opgeplakt, en dat vond ik zo, zo erg. Vroeger werd dat namelijk ook al bij mij gedaan. Niemand keek meer naar wie ik was

Ja, ik herken dat met die labels. Ik heb die ervaring ook. Ook dat ze dan de diagnose gaan behandelen en jou niet meer zien.
Kan je nagaan wat een domme mensen dat waren. Het is wel duidelijk dat je op de universiteit heel veel tweedehands kennis opdoet, maar geen enkele wijsheid.
Toch werken er bij de GGZ ook goede mensen. Mensen die werkelijk vanuit hun hart willen helpen. Er is natuurlijk altijd een kans dat je zo iemand misloopt, omdat je zo bang voor die gasten bent. En een diagnose, ja die krijg je bij de GGZ, anders worden ze niet betaald door de zorgverzekeraar. Het voordeel blijft dat het helemaal gratis is, dat je bijvoorbeeld telefoon op recept kan krijgen, zodat je op moeilijke momenten met iemand kan spreken en wie weet kom je bij iemand terecht waar het echt mee klikt en waar je veel steun van kan ontvangen. En dat label? Ach dat gooi je later gewoon in de kliko.