Hoi,
Misschien hebben sommigen van jullie mijn topic 'Iemand zien' al gelezen, en met mij meegedacht. Dat vond ik hartstikke fijn, en ik heb nu weer een beetje hulp nodig. Ik bevind me middenin iets heel moeilijks.
Omdat mijn 'spirituele begeleider' mij vertelde dat de man die ik steeds in mijn geestesoog zie, wellicht mijn tweelingziel is, ben ik op dat onderwerp gaan zoeken; en wat ik vond, past heel erg bij wat ik ervaar.
Ik zal beginnen met hoe ik mijn tweelingziel momenteel ervaar. Ik zie hem als ik mijn ogen sluit, maar ook als ik die open heb. Hij komt in mijn dromen en als ik aan hem denk, verschijnt hij soms; ik kan hem dus 'roepen'. Af en toe denk ik dat hij een soort helpende geest is in plaats van een levende mens, want hij is er wel erg vaak. Maar zijn uiterlijk is dynamisch (steeds andere kleren, soms gaat hij naar de kapper of is zijn baard opeens weg), en ik heb het gevoel dat hij leeft, en ergens rondloopt.
Als ik hem zie, voel ik een onbeschrijfelijke verbondenheid en liefde. Ik wil hem helpen, ik wil dat hij gelukkig en ik wil dat hij bloeit zoals hij is. Het gevoel is prettig, en komt zeker niet voort uit hysterie of iets dergelijks.
Nu las ik, dat vóór jij je tweelingziel mag ontmoeten, er meestal mensen op jouw pad komen die jou helpen en sterker maken. Voor mij is die grote hulp mijn broer, die twee weken geleden onverwacht naar Nederland kwam. Ik vertrouw mijn broer volledig; ik heb hem meteen over mijn visioenen verteld, en hij neemt mij heel serieus. Hij zegt: 'Geef me zo veel mogelijk informatie, dan kan ik je helpen.'
Wat ik ook las, is dat vlak ná de eerste ontmoeting oude trauma's in een versneld tempo worden verwerkt. Ik heb heel veel vervelende dingen meegemaakt, en mijn lichaam is het grootste deel van de tijd helemaal verstijfd van angst. Het leek alsof ik nooit meer van de pijn af zou komen. Maar... sinds een paar weken komt alles opeens naar boven. Ik heb mijn pijn, geluk en woede een gezicht gegeven door ze op de muur te schilderen en ze op te schrijven, en heb heel veel over mezelf geleerd. Op sommige momenten voelde ik me volmaakt gelukkig en kon ik de hele wereld aan. Op andere momenten - die veel vaker kwamen - wilde ik stoppen met leven omdat mijn gevoelens te intens waren, en deed ik mezelf pijn. (Snijden, krabben, slaan.)
Ik zit nog steeds in dit proces; het is ontzettend eng en vermoeiend, maar nu het eenmaal op gang is gezet, kan ik niet meer stoppen. En ik heb een vermoeden dat alles uiteindelijk goed zal komen, als ik maar volhoud. De oude trauma's lossen langzaam maar zeker, en met heel veel pijn, op.
Maar ben ik mijn tweelingziel, mijn maatje dat ik zie in mijn dromen en wiens stem ik soms meen te horen, dan lijfelijk tegengekomen? Een andere verklaring voor deze plotse, intense groeifase kan ik niet verzinnen.
Ik bén iemand tegengekomen die heel veel op hem lijkt, toen ik mijn puppy uitliet. Vanuit de verte dacht ik hem te herkennen. (Kun je je voorstellen hoe ik schrok?) Hij had dezelfde gezichtsvorm, dezelfde wenkbrauwen; ik had erg het gevoel dat hij het was, en voelde me euforisch toen ik langs was gelopen.
Maar ik weet niet zeker of hij het écht was - ik heb hem namelijk niet in de ogen gekeken.
Wat denken jullie?
Lieve groetjes van Chocola
Misschien hebben sommigen van jullie mijn topic 'Iemand zien' al gelezen, en met mij meegedacht. Dat vond ik hartstikke fijn, en ik heb nu weer een beetje hulp nodig. Ik bevind me middenin iets heel moeilijks.
Omdat mijn 'spirituele begeleider' mij vertelde dat de man die ik steeds in mijn geestesoog zie, wellicht mijn tweelingziel is, ben ik op dat onderwerp gaan zoeken; en wat ik vond, past heel erg bij wat ik ervaar.
Ik zal beginnen met hoe ik mijn tweelingziel momenteel ervaar. Ik zie hem als ik mijn ogen sluit, maar ook als ik die open heb. Hij komt in mijn dromen en als ik aan hem denk, verschijnt hij soms; ik kan hem dus 'roepen'. Af en toe denk ik dat hij een soort helpende geest is in plaats van een levende mens, want hij is er wel erg vaak. Maar zijn uiterlijk is dynamisch (steeds andere kleren, soms gaat hij naar de kapper of is zijn baard opeens weg), en ik heb het gevoel dat hij leeft, en ergens rondloopt.
Als ik hem zie, voel ik een onbeschrijfelijke verbondenheid en liefde. Ik wil hem helpen, ik wil dat hij gelukkig en ik wil dat hij bloeit zoals hij is. Het gevoel is prettig, en komt zeker niet voort uit hysterie of iets dergelijks.
Nu las ik, dat vóór jij je tweelingziel mag ontmoeten, er meestal mensen op jouw pad komen die jou helpen en sterker maken. Voor mij is die grote hulp mijn broer, die twee weken geleden onverwacht naar Nederland kwam. Ik vertrouw mijn broer volledig; ik heb hem meteen over mijn visioenen verteld, en hij neemt mij heel serieus. Hij zegt: 'Geef me zo veel mogelijk informatie, dan kan ik je helpen.'
Wat ik ook las, is dat vlak ná de eerste ontmoeting oude trauma's in een versneld tempo worden verwerkt. Ik heb heel veel vervelende dingen meegemaakt, en mijn lichaam is het grootste deel van de tijd helemaal verstijfd van angst. Het leek alsof ik nooit meer van de pijn af zou komen. Maar... sinds een paar weken komt alles opeens naar boven. Ik heb mijn pijn, geluk en woede een gezicht gegeven door ze op de muur te schilderen en ze op te schrijven, en heb heel veel over mezelf geleerd. Op sommige momenten voelde ik me volmaakt gelukkig en kon ik de hele wereld aan. Op andere momenten - die veel vaker kwamen - wilde ik stoppen met leven omdat mijn gevoelens te intens waren, en deed ik mezelf pijn. (Snijden, krabben, slaan.)
Ik zit nog steeds in dit proces; het is ontzettend eng en vermoeiend, maar nu het eenmaal op gang is gezet, kan ik niet meer stoppen. En ik heb een vermoeden dat alles uiteindelijk goed zal komen, als ik maar volhoud. De oude trauma's lossen langzaam maar zeker, en met heel veel pijn, op.
Maar ben ik mijn tweelingziel, mijn maatje dat ik zie in mijn dromen en wiens stem ik soms meen te horen, dan lijfelijk tegengekomen? Een andere verklaring voor deze plotse, intense groeifase kan ik niet verzinnen.
Ik bén iemand tegengekomen die heel veel op hem lijkt, toen ik mijn puppy uitliet. Vanuit de verte dacht ik hem te herkennen. (Kun je je voorstellen hoe ik schrok?) Hij had dezelfde gezichtsvorm, dezelfde wenkbrauwen; ik had erg het gevoel dat hij het was, en voelde me euforisch toen ik langs was gelopen.
Maar ik weet niet zeker of hij het écht was - ik heb hem namelijk niet in de ogen gekeken.
Wat denken jullie?
Lieve groetjes van Chocola